zaterdag 23 juli 2011

Afdalen naar BC

De sneeuw is diep en bij iedere stap verdwijn ik tot boven de knie in de verse poedersneeuw. Ik probeer zo snel mogelijk van vlaggetje naar vlaggetje af te dalen, maar ik zie telkens maar één vlaggetje. Daar hijg ik dan even uit terwijl ik in de witte waaiende bewolking naar het volgende vlaggetje zoek. Ik kijk terug naar mijn afdaalspoor in het verder sneeuwwitte terrein. Eigenlijk fantastisch om hier nu helemaal alleen te zijn. Ik heb de berg voor me alleen, ik maak mijn eigen sppor en beneden en voor me krijg ik nu steeds meer zicht op de prachtig bruingekleurde bergen. Ik probeer er bewust van te genieten. Ik besef dat ik op weg ben naar beneden en hier niet snel zal terugkeren. Ik moet er nu van genieten, ondanks dat ik geen toppoging heb kunnen doen. Als ik aankom in C2 breekt de zon er iets meer doorheen. Ik besluit niet nog een nacht hier te blijven maar ineens af te dalen. Ik breek de tent af, gooi het in mijn rugzak en daal verder af. Het zicht wordt beter maar de sneeuwcondities blijven zwaar. Vermoeiend om steeds weer diep in de zachte sneeuw weg te zakken. De traverse terug het spletengebied in passeer ik eenvoudig met behulp van het vaste touw, het stuk langs de gletsjerspleten is fantastisch met verse sneeuw en de zon. Prachtige vormen en kleuren. Onbetaalbaar... Vlak na de spleten wil ik mijn donsjack opbergen maar zak bij de laatste stap ineens tot mijn oksels de sneeuw in. Een verborgen sneeuwholte. Ik kruip er voorzichtig uit en berg dan mijn donsjack op en daal verder af. Ik passeer omhoog gaande klimmers en knik ze kort toe. Verder nu. In C1 is niks van mij dus via het sneeuwveld passeer ik de tenten om pas 100 meter lager de rotsen in te stappen. Na ruim vier uur vanuit C3 op 6700m wandel ik met oververhitte voeten in mijn expeditieschoenen weer het basiskamp binnen. Ik krijg een cola in mijn handen gedrukt van de keukenjongen en 20 minuten lang doe ik even niks. Basiskamp... genieten en bijkomen. Het is tegelijkertijd balen en genieten. De eerste 7000-er waar ik geen top haal, waar ik niet eens een kans heb gekregen om een toppoging te doen. Erg jammer, maar ik kan toch ook van de rest van de tocht genieten. Ik zeg altijd dat de top de bonus is, en dat geldt nu ook weer, hoewel het toch anders voelt als je de top NIET hebt...











.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)