dinsdag 26 juli 2011

Einde Muztagh Ata 2011

Iedereen bedankt voor het volgen van deze BLOG. De korte SMS updates vanaf de satelliet telefoon tijdens de expeditie zijn uitgeschreven tot langere stukjes aan de hand van mijn logboek en met foto’s op de BLOG geplaatst. Op deze manier kan nog eens deze reis herbeleefd worden. De Muztagh Ata expeditie 2011 is voorbij. Een prachtige reis en natuurlijk zijn er al voldoende plannen voor een volgende klimtocht. Wat die gaat worden is nog niet bekend...
Kijk ook eens bij de LINK in de rechterkolom naar de ANDERE EXPEDITIES TWAN.




Tot de volgende keer....
Twan van Bakel






vind me ook op: Facebook












0 reacties

maandag 25 juli 2011

Terug naar Kashgar

De terugweg naar Kashgar verloopt niet zo soepel als op de heenweg. Allereerst blijken we niet met een personenauto terug te gaan maar is Mr. Kong gearriveerd in een kleine vrachtwagen, volgeleaden met rugzakken en bagage van een Spaanse klimexpeditie. Dus hobbelen we met 70-80 km/u terug naar Kashgar. Maar door smeltwater in de bergen moeten we maar liefst langs vier landverschuivingen die in de vorm van veel modder, stenen en water over het asfalt schuiven, en die lange files veroorzaken. Bij een van de modderstromen is een auto blijven steken en die dreigt van de weg afgespoeld te worden, wat een bende.. Op andere stukken is een deel van het asfalt weggeslagen en ontbreken grote stukken weg. Rood-wit geschilderde rotsen op de weg moeten onze chauffeur op tijd waarschuwen om niet met vrachtwagen de diepte en de woeste rivier daar ver beneden in te rijden. Het is uiteindelijk pikkedonker als we Kashgar binnenrijden en we terug in het hotel zijn. Plakkerig van zweet en vuil wacht daar eindelijk een hete douche en een koud biertje... Daarna slapen.. Einde van de Muztagh Ata Expeditie.. Dromen van deze reis en de volgende!




0 reacties

Vertrek uit basiskamp

De kameel voor bagage transport is gearriveerd in BC. We doen het rustig aan en beginnen na een ontbijt van chapatti’s rond 10:00 met inpakken. Tent afbreken en al het overgebleven voedsel gaat naar de keuken. Een halve zak borrelnootjes geef ik aan één van de nieuwsgierige kinderen die allemaal komen kijken of er nog meer te halen valt. Dan nemen we afscheid en lopen het kamp uit. Het eerste uur blijven we achterom kijken naar de Muztagh Ata en hoe verder we er van af raken, hoe enormer de berg word. We zien een hele sliert mensen van C1 naar C2 onderweg, maar hogerop zien we dichte bewolking in hoge snelheid over de berg jagen. Maar daar zit op dit moment niemand. Ik was de laatste daarboven twee dagen geleden. De kameel loop op ons uit in het kale maar schitterende landschap dus ook wij versnellen onze pas weer. Op weg naar Subashi waar een auto op ons wacht.









.

0 reacties

zondag 24 juli 2011

Laatste dag in BC



Laatste dag in BC. Het is triest en koud weer. Van mijn plan om de hele dag lui in de zon te gaan zitten komt niets van terecht. Spullen bij elkaar zoeken en af en toe omhoog turend naar C1 en verder. Ik werk mijn logboek verder bij en wacht op lunch en op avondeten. Ik heb hier niets meer te doen en dit voelt direct opgesloten. Van mij mag het nu direct morgen zijn, zodat we hier weg kunnen, terug naar Subashi en verder naar Kashgar waar de luxe weer wacht van een warme douche, een scheerbeurt, een normaal bed, een normaal toilet of een lekkere ijsco... Vreemd dat ik dit pas het meeste ga missen als het bijna weer zover is. Bij het avondeten horen we van de klimmers uit Singapore dat ook zij geen toppoging meer gaan doen, terwijl ze nog ruim een week de tijd hebben. Hun dragers en gidsen hebben hun blijkbaar weten te overtuigen want die zie ik met een brede glimlach door het basiskamp stappen...
.

0 reacties

zaterdag 23 juli 2011

Afdalen naar BC

De sneeuw is diep en bij iedere stap verdwijn ik tot boven de knie in de verse poedersneeuw. Ik probeer zo snel mogelijk van vlaggetje naar vlaggetje af te dalen, maar ik zie telkens maar één vlaggetje. Daar hijg ik dan even uit terwijl ik in de witte waaiende bewolking naar het volgende vlaggetje zoek. Ik kijk terug naar mijn afdaalspoor in het verder sneeuwwitte terrein. Eigenlijk fantastisch om hier nu helemaal alleen te zijn. Ik heb de berg voor me alleen, ik maak mijn eigen sppor en beneden en voor me krijg ik nu steeds meer zicht op de prachtig bruingekleurde bergen. Ik probeer er bewust van te genieten. Ik besef dat ik op weg ben naar beneden en hier niet snel zal terugkeren. Ik moet er nu van genieten, ondanks dat ik geen toppoging heb kunnen doen. Als ik aankom in C2 breekt de zon er iets meer doorheen. Ik besluit niet nog een nacht hier te blijven maar ineens af te dalen. Ik breek de tent af, gooi het in mijn rugzak en daal verder af. Het zicht wordt beter maar de sneeuwcondities blijven zwaar. Vermoeiend om steeds weer diep in de zachte sneeuw weg te zakken. De traverse terug het spletengebied in passeer ik eenvoudig met behulp van het vaste touw, het stuk langs de gletsjerspleten is fantastisch met verse sneeuw en de zon. Prachtige vormen en kleuren. Onbetaalbaar... Vlak na de spleten wil ik mijn donsjack opbergen maar zak bij de laatste stap ineens tot mijn oksels de sneeuw in. Een verborgen sneeuwholte. Ik kruip er voorzichtig uit en berg dan mijn donsjack op en daal verder af. Ik passeer omhoog gaande klimmers en knik ze kort toe. Verder nu. In C1 is niks van mij dus via het sneeuwveld passeer ik de tenten om pas 100 meter lager de rotsen in te stappen. Na ruim vier uur vanuit C3 op 6700m wandel ik met oververhitte voeten in mijn expeditieschoenen weer het basiskamp binnen. Ik krijg een cola in mijn handen gedrukt van de keukenjongen en 20 minuten lang doe ik even niks. Basiskamp... genieten en bijkomen. Het is tegelijkertijd balen en genieten. De eerste 7000-er waar ik geen top haal, waar ik niet eens een kans heb gekregen om een toppoging te doen. Erg jammer, maar ik kan toch ook van de rest van de tocht genieten. Ik zeg altijd dat de top de bonus is, en dat geldt nu ook weer, hoewel het toch anders voelt als je de top NIET hebt...











.

0 reacties

Geen toppoging

Mijn alarm loopt af om 03:00 uur maar ik ben al wakker. Ik hoef niet lang te twijfelen of een toppoging er nu in zit. Ik hoor de sneeuw nog steeds vol tegen de tent slaan en als ik de tent een stukje openrits en mijn hoofdlamp naar buiten schijn, zie ik niets. White-out en sneeuwbuien. Nu omhoog gaan zou heel dom zijn. Geen toppoging dus... Ik verzet mijn alarm naar 07:00 uur en terug in mijn warme slaapzak val ik weer snel in slaap. Om zeven uur sneeuwt het nog altijd en buiten is het zicht 3-5 meter. De verse sneeuw drukt het tentdoek steeds verder in elkaar. Dit wordt helemaal niks. Ik wil geen domme risico’s nemen en daarbij kan ik in mijn eentje niet de hele weg naar de top en terug sporen door deze verse pak sneeuw. Hoger dan dit zal ik dus niet komen, daar moet ik me bij neerleggen. Balen, maar het is niet anders. Geen top... nog niet eens een poging. Nu gaat het er vervolgens om dat ik naar beneden moet komen. Ik heb voldoende eten en gasblikken maar over 1,5 dag moet ik in het vliegtuig naar huis zitten en kan hier dus niet te lang vast zitten. Liggend in mijn slaapzak luister ik naar de vallende sneeuw die nu al meer dan 20 uur onafgebroken valt. Om het halfuur kijk ik naar buiten of ik al iets zie in de white-out. Om 09:30 uur zie ik iets lager het eerste vlaggetje. Daarachter is het weer wit, maar voor mij is dit voldoende. Snel prop ik al mijn spullen in mijn rugzak, worstel me met koude vingers in mijn schoenen en begin aan de afdaling...weg hier!
.
0 reacties

vrijdag 22 juli 2011

Smullen uit Frans depot in C3 (6700m)

Op weg naar C3 vertrek ik voor 09:00 uur uit C2. De sneeuw is nog vrij hard dus op stijgijzers maak ik het eerste uur nog vrij snel hoogte. Daarna wordt het minder makkelijk. De zon en de wind hebben de sporen voor een groot deel doen verdwijnen dus ik moet al vroeg beginnen met zelf sporen. Na twee uur wissel ik naar sneeuwschoenen maar ook daarmee zak ik diep weg. Het tempo gaat omlaag en mijn hartslag jaagt omhoog. Dit is pittig... De wind wordt sterker en niet veel later begint het dicht te trekken. Wit rondom dus ik moet me haasten om het spoor en de korte vlaggetjes nog te zien. Hoog boven me zie ik een eenzame tent staan. Dat moet 6700m zijn waar de Fransen hebben gezeten... Maar de tent komt gewoonweg niet dichterbij. Steeds dieper zak ik weg en de inspanning maakt dat ik vaker moet stilstaan om op adem te komen. Een paar keer sta ik tot mijn middel in de sneeuw. De laatste 50 meter naar de tent kosten me dik een half uur, zo moeizaam gaat het. Ik roep als ik dichterbij de tent ben, maar ik ben hier helemaal alleen. Niemand boven me en niemand beneden me, pas in C1. Ik rits de Chinese tent open en kruip erin om uit de sneeuw en koude wind te komen. Rust... Meteen valt de volle plastic tas op in de hoek van de tent. De Fransen hebben deze achtergelaten en hij blijkt vol te zitten met lekkernijen! Kaas, chocolade, koeken, heerlijk... Avondeten hoef ik niet te maken want ik eet me rond uit dit achtergelaten depot. Daarna sneeuw smelten. Ik kan de sneeuw in deze tent uit de muur pakken door de rits aan de achterkant een stukje open te doen want door de wind staat de sneeuw daar bijna twee meter hoog. Ik hoef de rits maar te openen en het valt zo de pan in... Drinken is nu belangrijk want ik zit op 6700m, mijn hoogste slaapplek ooit. Buiten trekt het helemaal dicht tot een volledige white-out en blijft het onverminderd sneeuwen. In deze omstandigheden kan ik niet eens aan een toppoging beginnen... Mijn wereld is klein geworden. Om het uur kijk ik naar buiten maar zie dan alleen maar een dichte witte muur. Vijf meter van de tent vandaag plas ik, en als ik omkijk naar de tent zie ik hem niet eens meer staan... Afwachten dus maar. Vannacht in ieder geval de wekker zetten om 03:00 uur om te zien of een toppoging er in zit.
.
0 reacties

donderdag 21 juli 2011

Alleen in C2 op 6220m



Voordat de zon op is, ben ik al vanuit mijn slaapzak met sneeuw en brander in de weer. Ik wil ontbeten en ingepakt hebben voor de zon opkomt zodat ik daarna direct op pad kan. Het is lang genoeg vandaag richting C2. Ik klim vandaag op stijgijzers en dat gaat een stuk sneller en comfortabeler dan de slechte sneeuwschoenen. Het sneeuwveld boven C1 ben ik zo voorbij en de schuine traverse naar het begin van het steile stuk voor het spletengebied laat ik ook snel achter me. Omdat ik alleen klim kan ik mijn eigen tempo aanhouden en ik voel me vandaag sterk. De omgeving waarin ik klim is weergaloos en in gedachten schreeuw ik het uit van plezier. Al na twee uur ben ik terug bij de tent op 5900m. Wauw, heel wat sneller. Tijd voor een korte lunch van Koreaanse lam wat ik als sate in warm water opwarm. Heerlijk vlees. Ik prop de spullen die ik hier nog had liggen erbij in de rugzak en door het extra gewicht gaat het nu wel iets langzamer. De traverse boven de tent is op stijgijzers veel eenvoudiger en het lukt me zelfs het vaste touw uit de sneeuw te trekken. Dan naar rechts en wederom steil en recht omhoog. Door verse sneeuw sporen in mijn eentje is zwaar en na bijna een uur ploeteren en zwaar hijgen, wissel ik naar de sneeuwschoenen. Mijn kuiten branden en de helling lijkt niet echt minder te worden. Gelukkig is het weer schitterend blauw en zonnig. Achterom kijkend zie ik dat ik hoogte maak want voor me lijkt het niet op te schieten. Vele stappen en uithijgen hoger zie ik tentdaken boven de horizon uitsteken. Hoe hoger ik kom hoe meer er zichtbaar word en C2 in beeld komt. Eindelijk... Het kamp is geheel verlaten dus ik zet mijn tent langs de Chinese tenten die hier al een tijdje staan. Ik ben blij als hij staat en ik kieper al mijn spullen in de tent en kruip er zelf achteraan om alles te organiseren. Daarna zet ik een volle pan Chinese soep op terwijl ik het in de tent comfortabbel maak. Vandaag 800 meter geklommen waarvan zo'n 500 meter gespoord op sneeuwschoenen. Zwaar. Later tegen het vallen van de avond komen de Belgen terug in C2. Twee ervan hebben de top gehaald maar hebben een open bivak moeten maken en schijnen bevriezingen opgelopen te hebben. Geen goed nieuws... .

0 reacties

woensdag 20 juli 2011

Zonsondergang met Karakorum en Pamir



Vadim gaat vandaag met me mee naar C1, zodat ik deze 3e keer de 1000 hoogtemeters niet alleen hoef te klimmen. Ik ben prima geacclimatiseerd en zijn ook deze keer weer sneller in C1 Mijn acclimatisatie is prima. We luieren de rest van de middag in de warme tent en maken opnieuw een lekkere maaltijd met noodles en gebakken yakvlees. Smakelijk. Daarna wachten we op de zonsondergang die prachtig is. Ik maak verschillende foto’s. Zo mooi. Vadim herkent Peak Kommunizm en Peak Korshenevskaya waar ik vorig jaar klom. Verder naar rechts is Peak Lenin te herkennen en helemaal links meent Vadim zelfs de K2 te herkennen. Dat zou toch wat zijn. Wat een ongelofelijk panorama. Dan is de zon onder en wordt het direct koud. Tijd om in de slaapzak te kruipen en per satelliet telefoon het volgende stukje voor de BLOG te SMS-en.
.

0 reacties

dinsdag 19 juli 2011

Geroosterd schapevlees in BC

Ook in de ochtend is mijn maag nog steeds van slag. Zo ook het weer, want opnieuw is het basiskamp wit van een verse laag sneeuw als ik de tent openrits en mijn hoofd naar buiten steek. Met korte broek dribbel ik met samengeknepen billen naar de toiletten. Terug in mijn slaapzak besef ik dat ik vandaag nog niet omhoog kan. Een verloren dag die ik liever hoger op de berg als reserve had gehad, maar het is niet anders. De tijd begint te dringen en ik ben bijna nog de enige die aan de top denkt. Eveline is nog niet hersteld en Vadim heeft het allang opgegeven. De drie Singaporezen laten zich leiden door hun dragers die het blijkbaar voor het zeggen hebben en waarvan ik ook niet verwacht dat die nog heel hoog gaan komen. Jammer, jammer, maar ik moet me wel op de top concentreren. Ik heb nog steeds een kans, hoewel die wel kleiner aan het worden is. Mijn maag rommelt al wat minder en ik kan zelfs genieten van het schapevlees wat aan rijgpennen boven houtskool wordt gebakken. Heerlijk vlees. Ook het avondeten is wederom voortreffelijk en ondanks dat mijn maag nog af en toe protesteerd, negeer ik het gewoon. Behalve dan die keren en ook weer midden in de nacht als ik toch gedwongen wordt om haast te maken. Maakt niet uit, morgen weet ik dat het over is. Morgen ga ik omhoog.
.
0 reacties
Abonneren op: Posts (Atom)