Muztagh Ata 2011: 2011

dinsdag 26 juli 2011

Einde Muztagh Ata 2011

Iedereen bedankt voor het volgen van deze BLOG. De korte SMS updates vanaf de satelliet telefoon tijdens de expeditie zijn uitgeschreven tot langere stukjes aan de hand van mijn logboek en met foto’s op de BLOG geplaatst. Op deze manier kan nog eens deze reis herbeleefd worden. De Muztagh Ata expeditie 2011 is voorbij. Een prachtige reis en natuurlijk zijn er al voldoende plannen voor een volgende klimtocht. Wat die gaat worden is nog niet bekend...
Kijk ook eens bij de LINK in de rechterkolom naar de ANDERE EXPEDITIES TWAN.

Tot de volgende keer....
Twan van Bakel

vind me ook op: Facebook

maandag 25 juli 2011

Terug naar Kashgar

De terugweg naar Kashgar verloopt niet zo soepel als op de heenweg. Allereerst blijken we niet met een personenauto terug te gaan maar is Mr. Kong gearriveerd in een kleine vrachtwagen, volgeleaden met rugzakken en bagage van een Spaanse klimexpeditie. Dus hobbelen we met 70-80 km/u terug naar Kashgar. Maar door smeltwater in de bergen moeten we maar liefst langs vier landverschuivingen die in de vorm van veel modder, stenen en water over het asfalt schuiven, en die lange files veroorzaken. Bij een van de modderstromen is een auto blijven steken en die dreigt van de weg afgespoeld te worden, wat een bende.. Op andere stukken is een deel van het asfalt weggeslagen en ontbreken grote stukken weg. Rood-wit geschilderde rotsen op de weg moeten onze chauffeur op tijd waarschuwen om niet met vrachtwagen de diepte en de woeste rivier daar ver beneden in te rijden. Het is uiteindelijk pikkedonker als we Kashgar binnenrijden en we terug in het hotel zijn. Plakkerig van zweet en vuil wacht daar eindelijk een hete douche en een koud biertje... Daarna slapen.. Einde van de Muztagh Ata Expeditie.. Dromen van deze reis en de volgende!

Vertrek uit basiskamp

De kameel voor bagage transport is gearriveerd in BC. We doen het rustig aan en beginnen na een ontbijt van chapatti’s rond 10:00 met inpakken. Tent afbreken en al het overgebleven voedsel gaat naar de keuken. Een halve zak borrelnootjes geef ik aan één van de nieuwsgierige kinderen die allemaal komen kijken of er nog meer te halen valt. Dan nemen we afscheid en lopen het kamp uit. Het eerste uur blijven we achterom kijken naar de Muztagh Ata en hoe verder we er van af raken, hoe enormer de berg word. We zien een hele sliert mensen van C1 naar C2 onderweg, maar hogerop zien we dichte bewolking in hoge snelheid over de berg jagen. Maar daar zit op dit moment niemand.

Ik was de laatste daarboven twee dagen geleden. De kameel loop op ons uit in het kale maar schitterende landschap dus ook wij versnellen onze pas weer. Op weg naar Subashi waar een auto op ons wacht.

zondag 24 juli 2011

Laatste dag in BC

Laatste dag in BC. Het is triest en koud weer. Van mijn plan om de hele dag lui in de zon te gaan zitten komt niets van terecht. Spullen bij elkaar zoeken en af en toe omhoog turend naar C1 en verder. Ik werk mijn logboek verder bij en wacht op lunch en op avondeten. Ik heb hier niets meer te doen en dit voelt direct opgesloten. Van mij mag het nu direct morgen zijn, zodat we hier weg kunnen, terug naar Subashi en verder naar Kashgar waar de luxe weer wacht van een warme douche, een scheerbeurt, een normaal bed, een normaal toilet of een lekkere ijsco... Vreemd dat ik dit pas het meeste ga missen als het bijna weer zover is. Bij het avondeten horen we van de klimmers uit Singapore dat ook zij geen toppoging meer gaan doen, terwijl ze nog ruim een week de tijd hebben. Hun dragers en gidsen hebben hun blijkbaar weten te overtuigen want die zie ik met een brede glimlach door het basiskamp stappen...

zaterdag 23 juli 2011

Afdalen naar BC

De sneeuw is diep en bij iedere stap verdwijn ik tot boven de knie in de verse poedersneeuw. Ik probeer zo snel mogelijk van vlaggetje naar vlaggetje af te dalen, maar ik zie telkens maar één vlaggetje. Daar hijg ik dan even uit terwijl ik in de witte waaiende bewolking naar het volgende vlaggetje zoek. Ik kijk terug naar mijn afdaalspoor in het verder sneeuwwitte terrein. Eigenlijk fantastisch om hier nu helemaal alleen te zijn. Ik heb de berg voor me alleen, ik maak mijn eigen sppor en beneden en voor me krijg ik nu steeds meer zicht op de prachtig bruingekleurde bergen. Ik probeer er bewust van te genieten. Ik besef dat ik op weg ben naar beneden en hier niet snel zal terugkeren. Ik moet er nu van genieten, ondanks dat ik geen toppoging heb kunnen doen. Als ik aankom in C2 breekt de zon er iets meer doorheen. Ik besluit niet nog een nacht hier te blijven maar ineens af te dalen. Ik breek de tent af, gooi het in mijn rugzak en daal verder af. Het zicht wordt beter maar de sneeuwcondities blijven zwaar. Vermoeiend om steeds weer diep in de zachte sneeuw weg te zakken. De traverse terug het spletengebied in passeer ik eenvoudig met behulp van het vaste touw, het stuk langs de gletsjerspleten is fantastisch met verse sneeuw en de zon. Prachtige vormen en kleuren. Onbetaalbaar... Vlak na de spleten wil ik mijn donsjack opbergen maar zak bij de laatste stap ineens tot mijn oksels de sneeuw in. Een verborgen sneeuwholte. Ik kruip er voorzichtig uit en berg dan mijn donsjack op en daal verder af. Ik passeer omhoog gaande klimmers en knik ze kort toe. Verder nu. In C1 is niks van mij dus via het sneeuwveld passeer ik de tenten om pas 100 meter lager de rotsen in te stappen.

Na ruim vier uur vanuit C3 op 6700m wandel ik met oververhitte voeten in mijn expeditieschoenen weer het basiskamp binnen. Ik krijg een cola in mijn handen gedrukt van de keukenjongen en 20 minuten lang doe ik even niks. Basiskamp... genieten en bijkomen. Het is tegelijkertijd balen en genieten. De eerste 7000-er waar ik geen top haal, waar ik niet eens een kans heb gekregen om een toppoging te doen. Erg jammer, maar ik kan toch ook van de rest van de tocht genieten. Ik zeg altijd dat de top de bonus is, en dat geldt nu ook weer, hoewel het toch anders voelt als je de top NIET hebt...

Geen toppoging

Mijn alarm loopt af om 03:00 uur maar ik ben al wakker. Ik hoef niet lang te twijfelen of een toppoging er nu in zit. Ik hoor de sneeuw nog steeds vol tegen de tent slaan en als ik de tent een stukje openrits en mijn hoofdlamp naar buiten schijn, zie ik niets. White-out en sneeuwbuien. Nu omhoog gaan zou heel dom zijn. Geen toppoging dus... Ik verzet mijn alarm naar 07:00 uur en terug in mijn warme slaapzak val ik weer snel in slaap. Om zeven uur sneeuwt het nog altijd en buiten is het zicht 3-5 meter. De verse sneeuw drukt het tentdoek steeds verder in elkaar. Dit wordt helemaal niks. Ik wil geen domme risico’s nemen en daarbij kan ik in mijn eentje niet de hele weg naar de top en terug sporen door deze verse pak sneeuw. Hoger dan dit zal ik dus niet komen, daar moet ik me bij neerleggen. Balen, maar het is niet anders. Geen top... nog niet eens een poging. Nu gaat het er vervolgens om dat ik naar beneden moet komen. Ik heb voldoende eten en gasblikken maar over 1,5 dag moet ik in het vliegtuig naar huis zitten en kan hier dus niet te lang vast zitten. Liggend in mijn slaapzak luister ik naar de vallende sneeuw die nu al meer dan 20 uur onafgebroken valt.

Om het halfuur kijk ik naar buiten of ik al iets zie in de white-out. Om 09:30 uur zie ik iets lager het eerste vlaggetje. Daarachter is het weer wit, maar voor mij is dit voldoende. Snel prop ik al mijn spullen in mijn rugzak, worstel me met koude vingers in mijn schoenen en begin aan de afdaling...weg hier!
.

vrijdag 22 juli 2011

Smullen uit Frans depot in C3 (6700m)

Op weg naar C3 vertrek ik voor 09:00 uur uit C2. De sneeuw is nog vrij hard dus op stijgijzers maak ik het eerste uur nog vrij snel hoogte. Daarna wordt het minder makkelijk. De zon en de wind hebben de sporen voor een groot deel doen verdwijnen dus ik moet al vroeg beginnen met zelf sporen. Na twee uur wissel ik naar sneeuwschoenen maar ook daarmee zak ik diep weg. Het tempo gaat omlaag en mijn hartslag jaagt omhoog. Dit is pittig... De wind wordt sterker en niet veel later begint het dicht te trekken. Wit rondom dus ik moet me haasten om het spoor en de korte vlaggetjes nog te zien. Hoog boven me zie ik een eenzame tent staan. Dat moet 6700m zijn waar de Fransen hebben gezeten... Maar de tent komt gewoonweg niet dichterbij. Steeds dieper zak ik weg en de inspanning maakt dat ik vaker moet stilstaan om op adem te komen. Een paar keer sta ik tot mijn middel in de sneeuw. De laatste 50 meter naar de tent kosten me dik een half uur, zo moeizaam gaat het. Ik roep als ik dichterbij de tent ben, maar ik ben hier helemaal alleen. Niemand boven me en niemand beneden me, pas in C1. Ik rits de Chinese tent open en kruip erin om uit de sneeuw en koude wind te komen. Rust... Meteen valt de volle plastic tas op in de hoek van de tent. De Fransen hebben deze achtergelaten en hij blijkt vol te zitten met lekkernijen! Kaas, chocolade, koeken, heerlijk... Avondeten hoef ik niet te maken want ik eet me rond uit dit achtergelaten depot. Daarna sneeuw smelten. Ik kan de sneeuw in deze tent uit de muur pakken door de rits aan de achterkant een stukje open te doen want door de wind staat de sneeuw daar bijna twee meter hoog. Ik hoef de rits maar te openen en het valt zo de pan in...

Drinken is nu belangrijk want ik zit op 6700m, mijn hoogste slaapplek ooit. Buiten trekt het helemaal dicht tot een volledige white-out en blijft het onverminderd sneeuwen. In deze omstandigheden kan ik niet eens aan een toppoging beginnen... Mijn wereld is klein geworden. Om het uur kijk ik naar buiten maar zie dan alleen maar een dichte witte muur. Vijf meter van de tent vandaag plas ik, en als ik omkijk naar de tent zie ik hem niet eens meer staan... Afwachten dus maar. Vannacht in ieder geval de wekker zetten om 03:00 uur om te zien of een toppoging er in zit.

donderdag 21 juli 2011

Alleen in C2 op 6220m

Voordat de zon op is, ben ik al vanuit mijn slaapzak met sneeuw en brander in de weer. Ik wil ontbeten en ingepakt hebben voor de zon opkomt zodat ik daarna direct op pad kan. Het is lang genoeg vandaag richting C2. Ik klim vandaag op stijgijzers en dat gaat een stuk sneller en comfortabeler dan de slechte sneeuwschoenen. Het sneeuwveld boven C1 ben ik zo voorbij en de schuine traverse naar het begin van het steile stuk voor het spletengebied laat ik ook snel achter me. Omdat ik alleen klim kan ik mijn eigen tempo aanhouden en ik voel me vandaag sterk. De omgeving waarin ik klim is weergaloos en in gedachten schreeuw ik het uit van plezier. Al na twee uur ben ik terug bij de tent op 5900m. Wauw, heel wat sneller. Tijd voor een korte lunch van Koreaanse lam wat ik als sate in warm water opwarm. Heerlijk vlees. Ik prop de spullen die ik hier nog had liggen erbij in de rugzak en door het extra gewicht gaat het nu wel iets langzamer. De traverse boven de tent is op stijgijzers veel eenvoudiger en het lukt me zelfs het vaste touw uit de sneeuw te trekken. Dan naar rechts en wederom steil en recht omhoog. Door verse sneeuw sporen in mijn eentje is zwaar en na bijna een uur ploeteren en zwaar hijgen, wissel ik naar de sneeuwschoenen. Mijn kuiten branden en de helling lijkt niet echt minder te worden. Gelukkig is het weer schitterend blauw en zonnig. Achterom kijkend zie ik dat ik hoogte maak want voor me lijkt het niet op te schieten. Vele stappen en uithijgen hoger zie ik tentdaken boven de horizon uitsteken. Hoe hoger ik kom hoe meer er zichtbaar word en C2 in beeld komt. Eindelijk... Het kamp is geheel verlaten dus ik zet mijn tent langs de Chinese tenten die hier al een tijdje staan.

Ik ben blij als hij staat en ik kieper al mijn spullen in de tent en kruip er zelf achteraan om alles te organiseren. Daarna zet ik een volle pan Chinese soep op terwijl ik het in de tent comfortabbel maak. Vandaag 800 meter geklommen waarvan zo'n 500 meter gespoord op sneeuwschoenen. Zwaar. Later tegen het vallen van de avond komen de Belgen terug in C2. Twee ervan hebben de top gehaald maar hebben een open bivak moeten maken en schijnen bevriezingen opgelopen te hebben. Geen goed nieuws...

woensdag 20 juli 2011

Zonsondergang met Karakorum en Pamir

Vadim gaat vandaag met me mee naar C1, zodat ik deze 3e keer de 1000 hoogtemeters niet alleen hoef te klimmen. Ik ben prima geacclimatiseerd en zijn ook deze keer weer sneller in C1 Mijn acclimatisatie is prima. We luieren de rest van de middag in de warme tent en maken opnieuw een lekkere maaltijd met noodles en gebakke

n yakvlees. Smakelijk. Daarna wachten we op de zonsondergang die prachtig is. Ik maak verschillende foto’s. Zo mooi. Vadim herkent Peak Kommunizm en Peak Korshenevskaya waar ik vorig jaar klom. Verder naar rechts is Peak Lenin te herkennen en helemaal links meent Vadim zelfs de K2 te herkennen. Dat zou toch wat zijn. Wat een ongelofelijk panorama. Dan is de zon onder en wordt het direct koud. Tijd om in de slaapzak te kruipen en per satelliet telefoon het volgende stukje voor de BLOG te SMS-en.
.

dinsdag 19 juli 2011

Geroosterd schapevlees in BC

Ook in de ochtend is mijn maag nog steeds van slag. Zo ook het weer, want opnieuw is het basiskamp wit van een verse laag sneeuw als ik de tent openrits en mijn hoofd naar buiten steek. Met korte broek dribbel ik met samengeknepen billen naar de toiletten. Terug in mijn slaapzak besef ik dat ik vandaag nog niet omhoog kan. Een verloren dag die ik liever hoger op de berg als reserve had gehad, maar het is niet anders. De tijd begint te dringen en ik ben bijna nog de enige die aan de top denkt. Eveline is nog niet hersteld en Vadim heeft het allang opgegeven. De drie Singaporezen laten zich leiden door hun dragers die het blijkbaar voor het zeggen hebben en waarvan ik ook niet verwacht dat die nog heel hoog gaan komen. Jammer, jammer, maar ik moet me wel op de top concentreren. Ik heb nog steeds een kans, hoewel die wel kleiner aan het worden is. Mijn maag rommelt al wat minder en ik kan zelfs genieten van het schapevlees wat aan rijgpennen boven houtskool wordt gebakken. Heerlijk vlees.

Ook het avondeten is wederom voortreffelijk en ondanks dat mijn maag nog af en toe protesteerd, negeer ik het gewoon. Behalve dan die keren en ook weer midden in de nacht als ik toch gedwongen wordt om haast te maken. Maakt niet uit, morgen weet ik dat het over is. Morgen ga ik omhoog.
.

maandag 18 juli 2011

Ziekenboeg in BC

Drie gebakken eieren met gefrituurd oud brood als ontbijt smaakt verrukkelijk na een heerlijke nacht slaap. De kok is kundig, alleen pannekoeken kent hij helaas niet. Na het ontbijt veranderd de grote eettent in een klein veldhospitaal. Een van de klimmers uit Singapore is arts en een meisje van een jaar of 5 wat hier in het basiskamp woont komt met haar vader de tent binnen. Twee dagen geleden heeft ze een kan kokend water over haar arm gekregen. Als remedie heeft de vader tandpasta(?) op de open brandwond gesmeerd, maar nu na twee dagen kan het arme kind niet meer slapen van de pijn... Met een doek en heet water wordt langzaam de tandpasta losgeweekt alvorens een desinfecterende zalf het echte genezingsproces op gang moet helpen. Daarna is het tijd voor de was, en terwijl ik knielend bij de rivier zit, komt Eveline aangelopen. Ze heeft koorts, is wat duizelig en weet nog niet of ze met mij mee omhoog kan morgen. Opnieuw afwachten voor mij dus, of ik alleen omhoog moet of niet.

Twee uur na het avondeten lig ik net in mijn slaapzak als mijn maag plots begint te protesteren en ik er weer uit moet. Snel, snel, de tent uit en nog geen tien meter verder de broek omlaag. diarree...! Terug in mijn slaapzak probeer ik het onweer in mijn maag tot stilte te denken... Een paar keer kramp ik spastisch in elkaar maar ik wil niet nog eens naar buiten, niet nog eens uit mijn warme slaapzak en de kou in. Uiteindelijk val ik gelukkig zonder problemen in slaap.
.

zondag 17 juli 2011

Schoenskieënd afdalen

Om 06:00 uur wakker en het is koud in de tent. Na een half uur kom ik toch maar overeind om sneeuw te smelten. Uitzoeken wat hier blijft en niet mee terug naar BC veroorzaakt sneeuwbuien in de tent door de aangevroren condens. Koud! Op weg naar beneden, het spoor is dichtgewaaid maar de weg terug is goed te onderscheiden door het gletsjergebied en de vlaggetjes zijn voldoende zichtbaar. De zon komt door en het uitzicht wordt geweldig! Het zonlicht maakt alles supermooi en we maken foto na foto. Schitterend om hier te zijn. In grote stappen dalen we af richting C1, het laatste stuk al schoenskieënd omlaag. Wauw...! In minder dan 50 minuten vanaf onze tent zijn we alweer in C1, waar we na een korte rust verder afdalen, ineens terug naar BC.

Daar aangekomen merk ik toch wel de vermoeidheid dus na de heerlijke lunch duik ik mijn slaapzak in voor twee uurtjes doezelen. De barometer geeft ’s avonds 592 aan, maar liefst 5 punten lager dan met de mooie dagen in het begin van de expeditie. Het slechte weer is zeker nog niet voorbij. Morgen in ieder geval een rustdag. Alleen een beetje zon om een vuile was (inclusief mezelf) in de rivier te wassen zou wel mooi zijn...

zaterdag 16 juli 2011

Door het spletengebied

Om half acht zet ik de brander aan. Vadim probeert nog wat te slapen want hij heeft geen oog dichtgedaan. Ook heeft hij nog veel last van zijn keel. Hij zal afdalen naar BC terwijl ik me voorbereid om verder omhoog te gaan. Ondertussen zien we Eveline, de Oostenrijkse met een enorme rugzak omhoog komen. Ook zij is nog maar alleen nadat haar vriendin met knallende hoofpijn ook opgegeven heeft. We besluiten dus samen een team te vormen. De Belgen zijn net 20 minuten vertrokken als wij er op sneeuwschoenen achter aan gaan. Boven het sneeuwveld boven C1 draait de route naar links en verder omhoog tot aan het begin van het spletenveld. Weinig zigzag maar in rechte lijn omhoog, zwaar! De sneeuwschoenen zijn lomp en draaien steeds weg van mijn schoenen.

We vorderen langzaam en gaan het spletengebied in. De eerste spleet is ruim 40cm breed maar is makkelijk te onderscheiden. Verderop over een smalle sneeuwbrug over een bredere en diepere spleet. Eveline maakt een foto als ik er bovenop sta. Hogerop zijn we de spleten voorbij maar wordt het steiler. Het sneeuwt opnieuw en we sporen van vlaggetje naar vlaggetje. Dan volgt een traverse, schuin boven een enorme gletsjerspleet. Het touw wat een Koreaanse expeditie hier heeft aangelegd is in de bevroren sneeuw verdwenen en dus onbruikbaar. Voorzichtig stappen we op onze sneeuwschoenen de traverse in maar de verijsde passage vind ik toch te gevaarlijk. Een glijder betekent hier ruim 40 meter lager een enorme spleet in. Zonder stijgijzers vind ik het onverstandig om hier omgezekerd doorheen te gaan. Ook Eveline durft het niet aan dus zetten we onze tent neer op het kleine plateau vlak onder de traverse. C2 dus niet bereikt, maar “slechts” 5900m na vijf uur. Snel de tent in want het begin opnieuw te sneeuwen. Binnen in de tent de standaard routine, sneeuw smelten voor thee en eten, satelliet telefoon en GPS checken, SMS versturen, logboek bijwerken, weer naar buiten voor toilet, nog meer drinken en dan uiteindelijk in de warme slaapzak voor een welverdiende nachtrust...

vrijdag 15 juli 2011

Opnieuw sneeuw

Opnieuw heeft het vannacht gesneeuwd en wanneer we de tent openritsen is het bewolkt en somber. Wat een raar weer. We wachten en blijven nog eens een uur in de slaapzak liggen. Ook de Oostenrijkers maken nog geen aanstalten om omhoog te gaan. Tot C2 zit er vandaag zo niet niet in. Ik wil niet achter het spletenterrein tussen C1 en C2 komen te zitten als het slechte weer komt. Mij lijkt het het beste om vandaag zo hoog mogelijk te gaan en daar de tent op te zetten en te slapen. Op die manier hebben we in ieder geval alvast een hoger depot en een hogere nacht. Maar Vadim maakt niet echt aanstalten om omhoog te gaan. Hij heeft veel last van zijn keel en blijft naar buiten naar het weer kijken. De Oostenrijkers melden dat ze vandaag niet hoger gaan. De drie Belgen gaan morgen omhoog, maar Vadim blijft twijfelen.

Ik pak de planning er nog eens bij en teken de verschillende varianten uit. We moeten morgen omhoog maar ik voel dat het er voor Vadim niet meer in zit. Uiteindelijk komt het hoge woord eruit en zegt hij dat ik morgen maar met de Belgen omhoog moet. Voor hem zit het erop... Een behoorlijke deuk in de planning en in het vervolg van de expeditie, maar het is niet anders. Ik ga morgen sowieso omhoog voor een poging naar C2. Een lange route op sneeuwschoenen.
.

donderdag 14 juli 2011

Chinese noodles met yakvlees

Volgens de Chinese meteo zijn er vier dagen slecht weer op komst. Toch gaan we vandaag omhoog om dan morgen richting C2 te kunnen klimmen om daar nog een hogere nacht acclimsatisatie te

pakken. De rugzakken zijn ook nu weer zwaar met naast extra voedsel en gasblikken, wederom een tent, de zware expeditieschoenen en de lompe sneeuwschoenen. Opnieuw 1000 hoogtemeters maar we doen op opnieuw geconcentreerd en langzaam. Boven ons klimmen de twee Oostenrijkse dames. Na 4,5 uur zijn we terug in C1 en houden we tot zeven uur de zon zodat we lekker in de tent kunnen luieren en kunnen genieten van het prachtige uitzicht. We hebben dan al gesmuld van Chinese noodles met yakvlees. Heerlijk. Na 19:00 begint het rondom ons steeds meer te rommelen. Het slechte weer is onderweg. Kunnen we morgen uberhaupt wel op weg naar C2 of zitten we vast in de tent met slecht weer?
.

dinsdag 12 juli 2011

Rustdag in BC

Vandaag rustdag in BC dus tijd genoeg om kennis te maken met andere klimmers en vooral proberen uit de zon te blijven bij 33 graden en een felhete zon... Of het door de hitte of door iets in het eten komt, weet ik niet maar vandaag moet ik helaas iets te vaak naar het Chinese groepstoilet. Echt hygiënisch is het daar al helemaal niet. Iedereen zit daar gezellig op een rijtje boven een gat in de grond, waar in de namiddag de harde wind door omhoog waait... met alle gevolgen van rond- en terugvliegend WC-papier vandien...

Ik hou me de rest van de middag op mijn gemak en vertrouw op de gekookte rijst van het avondeten waar ik 2 volle borden van op eet. Maar als ik ’s avonds mijn slaapzak wil inkruipen moet ik toch weer eerst naar de WC en snel ook. Ik ren achter de tenten de helling op en laat mijn broek zakken. Net op tijd... Links in het pikkedonker begint een hond woest te blaffen. Ik blijf doodstil zitten want ben bang dat de hond in mijn richting komt en ik hier weerloos met mijn broek op mijn enkels zit...

maandag 11 juli 2011

Russische pap tegen hoofpijn

Ik heb een goede nacht gehad op 5400m en slechts met een lichte hoofdpijn opgestaan. Vadim heeft blijkbaar heel de nacht niet geslapen en klaagt over meer hoofdpijn. We blijven in de slaapzak tot half negen als de zon de tent verwarmd. De thee is heerlijk en verdrijft mijn laatste restje hoofdpijn. We ontbijten met Russische pap waar ik iets meer moeite mee heb en de laatste happen gaan bijna kokhalsend naar binnen. Ik heb genoeg op... Daarna zoeken we uit wat hier in C1 mag achterblijven en dalen we af naar BC. Het is mooi weer en twee uur later zijn we alweer 1000 hoogtemeters lager in het basiskamp, waar we de rest van de middag kunnen genieten van de rust en een heerlijk zonnetje!

Ik voel me sterk en merk dat het acclimatiseren me ook dit jaar weer goed af gaat. Nu alleen nog op krachten blijven, dus goed eten, veel blijven drinken en voldoende (actieve) rust nemen.
.

zondag 10 juli 2011

Eerste klim naar kamp 1 (5420m)

Vanmorgen om kwart over tien vertrokken uit BC, omhoog naar C1 maar al na 2,5 uur sneeuwt het. Mijn donsjack mag nu al uit de rugzak. Kamp 1 lijkt nog oneindig ver weg. Iedere keer weer een nieuwe zigzag, een nieuwe helling. Dan zien we boven ons de tenten maar het duurt nog bijna drie kwartier voor we er zijn. Snel de tent opzetten op een van de vlakke plateau’s want we krijgen het koud. We smelten sneeuw voor thee en lunch met rijst en zoute sardines uit blik. Daarna rustig bijkomen in de tent waarbij niet veel later ook de zon terugkomt en waarvan we tot bijna 19:00 uur genieten. We smelten meer sneeuw voor onze flessen en blijven drinken. Ons eerste acclimatisatie nachtje op een hoogte van 5420m.

Opnieuw begint het te sneeuwen en proberen we de ritsen van de gehuurde slechte Chinese tent dicht te houden. De slaapzak in en meer thee drinken tot we er weer uit moeten om te plassen. Het hoort erbij en ook vannacht zal ik nog een keer mijn slaapzak en de tent uit moeten.
.

zaterdag 9 juli 2011

Acclimatisatiedag in basiskamp

Goed geslapen op onze eerste nacht op 4430m. Het ontbijt genieten we in de sneeuw want er is vannacht ruim 10cm verse sneeuw gevallen. Een mooi plaatje. Het is na tienen als de zon zich laat zien en de sneeuw langzaam doet smelten. We willen het vandaag rustig aan doen voor de acclimatisatie dus wandelen we rond 11:00u op ons gemak, bijna stap voor stap een eind omhoog richting kamp 1. De route gaat over een gematigde helling omhoog over een goed zichtbaar pas door de losse steenhelling. We staan regelmatig stil om even de hartslag en ademhaling te laten dalen en te genieten van de mooie omgeving. Beneden ons word het BC al langzaam kleiner en boven ons zien we groepen klimmers vertrekken van kamp 1 op weg naar kamp 2. Het spoor in de sneeuw is duidelijk te zien.

Na 1,5 uur klimmen zitten we boven 4800m en begint het wederom te sneeuwen. Tijd om af te dalen naar basiskamp en weer wat rust te nemen voor de smakelijke lunch van soep, versgewokte groente met ei en natuurlijk heerlijke plakrijst.

Een lichte hoofdpijn laat me tegen de avond weten dat ik nog niet geheel geacclimatiseerd ben, maar ik voel me verder prima. In mijn slaapzak geniet ik van de tocht tot nu toe, terwijl ik de satelliettelefoon naar de sterren richt om een SMS voor de BLOG te versturen.
.

vrijdag 8 juli 2011

Aankomst in basiskamp (4420m)

Vandaag vertrek naar basiskamp maar er zijn al een paar uur voorbij voordat we eindelijk vertrekken uit Subashi. Ze blijken hier Peking tijd aan te houden dus zijn we 2 uur te vroeg op voor het ontbijt. Hongerig verslinden we dus iets later dan verwacht de vers gefrituurde deegbroodjes met gebakken ei en perenjam. Daarna worden 18 stuks bagage van drie personen op de twee kamelen vastgesjord en kunnen we op weg. Vadim en ik voorop maar na bijna een uur onderweg zien we dat de kamelen achter ons een route veel verder naar rechts nemen en wij dus een verkeerd spoor gekozen hebben in het kale landschap en extra kilometers moeten maken. Maar na drie uur lopen we het basiskamp binnen op ruim 4400 meter. Xie, de Tibetaanse basiskampmanager serveert ons direct soep met brood in de grote basiskamp tent. Daarna zetten we onze tenten op en gaan dan languit op onze matten tot het avondeten. Door de vermoeidheid en het wennen aan de hoogte moeten we het nog even wat rustiger aan doen.
.

donderdag 7 juli 2011

Kashgar en Subashi

Na anderhalf dag vliegen, een drukke en vooral snikhete middag in Kashgar waar we de laatste expeditievoorbereidingen doen en een kar vol eten in de Chinese supermarkt kopen, vertrekken we met een jeep richting Subashi. Subashi is de laatste “post” voor het basiskamp en ligt op ongeveer 3700 meter. De weg er naar toe is goed en op een paar controleposten en het op het nippertje ontwijken van een frontale botsing met een joekel van een vrachtwagen arriveren we rond 14:00uur in Subashi. Er is niks daar, enkele betonnen yurts waarvan de eigenaar dronken is en waar teveel mannetjes op brommertjes rondhangen. De sleutel van het hangslot is kwijt dus wordt de deur van onze yurt voor vannacht maar lomp opengebroken. Onze spullen liggen nu zeker onbeheerd, terwijl ik liever naar het prachtige uitzicht op de Muztagh Ata wil kijken. Wat een reus van een berg zoals hij hier in het vlakke landschap omhoog steekt! De lokale kok hier verzorgt een heerlijke Chinese lunch die we met smaak verorberen aan een klein gammel tafeltje met knalgeel tafelkleed, direct langs het gloeiendhete asfalt... Een bijzonder wegrestaurant op deze manier.
.

zondag 3 juli 2011

Muztagh Ata weersvoorspelling

Vandaag even gekeken hoe het weer eruit zien in China en op de Muztagh Ata. Voor een succesvolle beklimming moeten we altijd een beetje geluk hebben met het weer. Muztagh Ata staat bekend om zijn vrij stabiele weerpatronen in de zomer. Dit betekent echter perioden van 4-6 dagen van mooi weer, maar als je pech hebt net zo veel dagen van slecht weer.
Op internet zijn de weersomstandigheden op de berg vrij goed te volgen via deze website en in het basiskamp heeft de basiskamp manager vaak ook de laatste weersvoorspellingen via de Chinese radio. Verder is de kans groot dat er meerdere expedities op de berg zijn, die via satellietcommunicatie en het thuisfront ook de laatste weer updates kunnen krijgen. Afwachten dus of het juiste goede weer patroon zich meld als wij op weg gaan naar de top.
.

zaterdag 2 juli 2011

Inpakken van de rugzak

Weekend... en dus voldoende tijd om te beginnen met het inpakken van de rugzak. Tot Moskou mag ik 23 kg meenemen en vanaf Moskou tot aan Kashgar een comfortabele 35 kg, maar daar schiet ik helaas niet zo veel mee op. Dus wordt het weer een kwestie van uitzoeken, proppen, wegen, leeghalen, aan de kant leggen, weer proppen, wegen, uitzoeken, tot het allemaal binnen het toegelate gewicht in de rugzak en handbagage past. Lompe bergschoenen, voldoende donskleding, dikste slaapzak, brander, gevriesdroogd eten, tent, medicijnen, GPS, klimmateriaal, en nog veel meer dingen die ik niet thuis kan laten en dus in de rugzak gepropt worden. Gelukkig kunnen we in Kashgar voor vertrek naar het basiskamp nog het een en ander inkopen, zodat ik niet alles uit Nederland mee hoef te nemen en een dikke som aan overbagage hoef af te rekenen.
.

maandag 27 juni 2011

IJsland en Kyrgyzstan

Email van Satcomm over de Belgische expeditie met daarin meer over hun contactgegevens en het nummer van hun satelliet telefoon. Ook krijg ik van Eddie het nummer van de satelliet telefoon die ik meekrijg. Op dit moment is dat nummer echter nog met een Nederlandse echtpaar een reis door IJsland aan het maken, zodat ik hem pas vlak voor vertrek kan ophalen. Met deze Iridum 9505 telefoon ben ik niet afhankelijk van het Chinese mobiele telefoon netwerk wat volgens sommige bronnen in het basiskamp en zelfs in Kamp 1 beschikbaar zou zijn. Ook kan ik met de satelliettelefoon deze BLOG updaten door middel van korte SMS berichten. Het Belgische team vertrekt woensdag 29 juni om eerst een acclimatisatie tocht te maken in Kyrgyzstan. Hopelijk kan ik nog contact met ze krijgen voor hun vertrek anders zie ik ze pas ergens op de Muztagh Ata in het basiskamp.
.

donderdag 23 juni 2011

Zonder expeditieleider ...

Heel lang hoef ik niet te wachten op het antwoord op de vraag of Serge mee naar China kan. Niet dus. Zijn visum blijft geweigerd en dus blijf ik alleen met Vadim nog over. Geen expeditieleider.. Wat een tegenvaller. Vanuit Rusland krijg ik een email van Andrey Ershov of ik nog wel doorga. Natuurlijk, ik heb tenslotte alles al geregeld. Ik heb mijn vliegtickets betaald, mijn logistieke kosten betaald, mijn Chinees visum in mijn paspoort en drie weken vrij van mijn werk. Nu afzeggen en niet gaan zou teveel kosten en daarbij heb ik me ook ingesteld om naar de Muztagh Ata te gaan en een poging te doen om op de top te komen. Hopelijk zal Vadim hetzelfde denken en zal ook hij de reis door laten gaan. De komende dagen zal ik meerdere keren met Andrey mailen over de voorbereidingen van de expeditie aangezien er nu wel wat vragen voor me open blijven staan. Drukke dagen dus, iets meer dan een week voor vertrek naar China...

Pagina's